Column

De zwarte schapen

We waren jong, we waren wild, we waren vrij.

Vaak met een gebrek aan verstand, maar vol levenslust …. en hormonen.
We waren soms roekeloos, maar nooit met een gebrek aan dromen.

Te oud om te worden betutteld, te jong voor zelfstandigheid.
We waren jongeren op weg naar verantwoordelijkheid.

We denken terug aan onze tienerjaren met nostalgie en een beetje schaamte.
En nochtans, dit was onze tijd, dit was onze kans.

Onze kans om het erop te wagen. Om risico’s te nemen en te falen.
Onze kans om de maatschappij te ontdekken en een stapje in de wereld te zetten.
Onze kans om onze grenzen af te tasten en de regels aan onze laars te lappen.

Het was niet altijd rozengeur en maneschijn alsnog kunnen we over onze jeugd spreken in rijm.

Nu veranderen we echter de toon want de jeugd van onze jongeren is vandaag monotoon.

Geen sport, want de maatregelen.
Geen activiteiten, want de maatregelen.
Geen fuiven, want de maatregelen. 

Geen vriendenkring om doelloos maar voldaan mee rond te hangen. Geen vrienden om zich aan op te trekken. Het is een eenzame zoektocht naar hun identiteit en in tussentijd gaat hun jeugd aan hen voorbij.

Ze worden vergeten, maar ze incasseren.
Ze worden beperkt, maar ze incasseren.
Ze krijgen kloppen, maar ze incasseren.

Ouders hebben hun handen vol. De kleinsten krijgen voorrang. Onze jongeren worden niet gehoord.

Angstig voor het virus.
Verdrietig door het virus.
Kwaad op het virus.
Beschuldigd van het virus.

Onze jongeren worden met de vinger gewezen als de zwarte schapen van de maatschappij. 
De emoties borrelen op en er is geen uitlaatklep.
We kunnen onze jongeren niet langzaam laten imploderen!

Ze zijn de volwassenen van morgen.
De verantwoordelijke burgers van morgen.
De besluitvormers van morgen.

Onze hoop voor morgen.

Maar wat als de implosie is gebeurd en de leegte van hun jeugd is wat er in hun hart overblijft.
Wat voor toekomst staat er hen te wachten?
Wat voor toekomst staat er ons te wachten? Snoer ze de mond niet dicht.
Geef jongeren zuurstof.

Let children breathe ❤

1 September 2020

De eerste schooldag in het eerste middelbaar. Herinneren we ons die dag nog? We waren 12, vrij, vrolijk, ondeugend, avontuurlijk, onzeker, dromerig…

Hoe zouden wij als kind de voorbije maanden ervaren hebben? De scholen zijn maandenlang dicht geweest en volwassenen spreken over een gevaarlijk virus. Maar… we mogen eindelijk weer naar de les. Gelukkig! Al is het dit jaar anders: voor het eerst moeten we een mondmasker dragen.

Het schooljaar gaat van start met een mondmaskerplicht voor kinderen van 12 tot 18 jaar. Zij vormen 7 % van de Belgische bevolking. Op de schoolbus moet het masker op, buiten de schoolpoort mag het af, op de schoolbanken moet het masker weer op en op het toilet mag het af. Om samen te eten mag het masker even af, maar om samen te werken moet het weer op. Deze regels voelen aan als commando’s die de kinderen als soldaatjes op de voet moeten volgen. Geen afwijking is toegestaan. Ben je toch vrijgesteld, dan word je behandeld als een dissident.

Is dit de manier waarop we de dreigende oorlog gaan strijden? Met onze kinderen als voetsoldaten en het masker als schild. Zullen we zo de coronastrijd winnen?

En wat met de kleutersoldaatjes? Kunnen zij op de schoolbus naar het front de verantwoordelijkheid van een schild dragen?

Meer en meer zien we onze kindsoldaten gewond terugkomen van het slagveld. Door hun schild krijgen ze nu al last van hoofdpijn, misselijkheid, sinusitis … We houden ons hart vast voor kinderen die terug zullen keren met trauma’s, angststoornissen en depressies. Keer op keer zenden we hen terug naar het front en elke dag spreken we hen moed in want ze doen het voor ons, ook al maakt het schild hen zwakker en zwakker.

In tussentijd kijken wij, volwassenen, toe als officieren te paard terwijl wij diegene zouden moeten zijn die de strijd aangaan. Het is onze verantwoordelijkheid om betere strategieën uit te bouwen en de last van het schild niet naar onze kinderen door te schuiven. Het is onze verantwoordelijkheid om voor onze kinderen te vechten, om voor onze kinderen te zorgen. Laat kinderen terug ademen en geef ze letterlijk meer zuurstof. Zo worden ze sterker en sterker.

Het initiatief ‘Geef kinderen zuurstof’ of ‘Let children breathe’ is geboren uit liefde voor kinderen. Eind augustus hebben we onze strijdlust gebundeld en hebben we dit initiatief opgestart vanuit ons hart voor alle kinderen in België en ver daarbuiten. 

De affiches pleiten voor het recht op onderwijs op een authentieke manier voor alle kinderen en jongeren tot 18 jaar en dit weliswaar zonder mondmaskers.

We hebben allemaal een stem, zowel kinderen als volwassenen. We zijn een kind of zijn kind geweest. Het is nu tijd om onze stem te laten horen en ons te laten zien!

Doe meer dan enkel praten en wees een strijder, een soldaat voor onze kinderen en hang een affiche op: thuis, in de auto, op het werk… of deel hem op sociale media. 

Let children breathe ❤